Η ζωή του φωτογράφου

Το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή μας έχει, όπως πολλά άλλα,τα στερεότυπα που το ακολουθούν. Κάθε φορά που λέω ότι είμαι φωτογράφος δεν περιμένω καμιά συγκεκριμένη αντίδραση, είναι μια δουλειά όπως πολλές άλλες, άλλα συχνά βλέπω συγκεκριμένες αντιλήψεις. Έτσι, κάθε φορά, με υπομονή κάθομαι να εξηγήσω μερικά πράγματα για μένα και το επάγγελμά μου ώστε να λυθούν οι παρεξηγήσεις και να μην υπάρχουν συγκεκριμένες προσμονές. 

Πρώτα απ'όλα, η ζωή ενός φωτογράφου δεν είναι σαν αυτή στις σειρές του Παπακαλιάτη. Το ότι είναι φωτογράφος κάποιος δε σημαίνει απαραίτητα ότι ζει σε γαμάτα λοφτς στο κέντρο μεγαλουπόλεων, δεν έχει φωτογραφίες από φωτογραφίσεις του κολλημένες στους τοίχους, δεν έχει φώτα στούντιο, φλας ή vintage κάμερες σαν διακοσμητικά στοιχεία (για όνομα δηλαδή!), δεν κυκλοφορεί με μια πανάκριβη μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό, δεν περνάει ώρες με τζιν και λευκά μπλουζάκια στο περβάζι, δεν έχει το μυαλό του να φωτογραφίζει τον/την σύντροφο του ενώ κοιμάται ανάμεσα στα κατάλευκα σεντόνια. Αυτές είναι αντιλήψεις κατασκευασμένες και μάλλον μακριά από την αλήθεια, τουλάχιστον σύμφωνα με τους φωτογράφους που ξέρω εγώ. Προσωπικά δε θα με χάλαγε να ζω ένα κομμάτι αυτής της ζωης (όσον αφορά τα μεγάλα διαμερίσματα και τις ακριβές μηχανές), αλλά αντ'αυτού μόλις μετακόμισα σε ένα σπίτι με άλλα 6 άτομα στα βόρεια του Λονδίνου, ο προσωπικός μου χώρος είναι ένα δωμάτιο, δεν είναι λοφτ και δεν είναι στο κέντρο. 

Η φωτογραφική μου μηχανή είναι η λατρεία μου, είναι το αντικείμενο που ξέρω καλύτερα απ'όλα στον κόσμο και αυτό που προσέχω περισσότερο απ'όλα. Ακόμα και την εμφάνιση της προσέχω, με συχνή καθαριότητα, ενώ τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην διακόσμηση της την έχει η Saigon με τις κονκάρδες που μου έχει κάνει δώρο κατά καιρούς και στολίζουν το λουρί της μηχανής, προκαλώντας βλέμματα και συζητήσεις (και λατρεύω κάθε μία από τις κονκάρδες και την Saigon περισσότερο που μου τις προμήθευσε). Ξέρω ότι προφανώς και η μηχανή μου δεν είναι η καλύτερη του κόσμου, είναι μια Canon 500D, με crop factor 1.7 στα 15ΜΡ. Πολλές φορές έχω ακούσει ότι δεν είναι επαγγελματική μηχανή, αφού δεν είναι full frame, και πως θα έπρεπε να πάρω (ως Canon τύπος) μια Canon Mk II. Ένα φωτογραφικό ρητό λέει πως η μηχανή σου μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να δημιουργήσει. Η φωτογραφική μου μηχανή είναι το εργαλείο μου, στην πραγματικότητα δουλεύω με τα μάτια μου και την αισθητική μου. Φυσικά και δεν απαξιώνω καμιά μηχανή, αλλά όσο οι απαιτήσεις της δουλειάς μου καλύπτονται άψογα από τη μηχανή μου, δεν έχω λόγο να ζηλέψω και να αισθανθώ άσχημα. Πολλοί γύρω μου έχουν "καλύτερες" μηχανές από μένα, με πιο πολλά ΜΡ, πιο νέες από την δικιά μου. Η μηχανή μου δεν είναι τέλεια, είναι όμως τέλεια για μένα, ξέρω τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματά της, τα χούγια της, την έχω πάει σε φεστιβάλ, σε παραστάσεις τσίρκο, σε events, έχω κοιμηθεί μαζί της σε hostel γιατί φοβόμουν μη μου την κλέψουν, την έχω κουβαλήσει σε αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, είναι πάντα δίπλα μου. Την λατρεύω τόσο που ξέρω ότι είναι επιλογή μου να είναι δίπλα μου, ξέρω ότι θέλω και την έχω και δουλεύω μαζί της, ξέρω πως μπορώ και χωρίς αυτή αν το θέλω (γιατί η επιλογή να είσαι με κάτι ή με κάποιον δεν έχει αξία αν δεν ξέρεις πως έχεις την ελευθερία να είσαι και χωρίς αυτό, αν δεν έχεις την επιλογή). 

Επίσης, ως φωτογράφος δεν είμαι κάθε μέρα περικυκλωμένος από αιθέριες παρουσίες, υπέροχα μοντέλα με ομορφιά και σώματα που θαμπώνουν. Δουλεύω με μοντέλα, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Δε μπορώ, φυσικά, να μιλήσω για όλα τα μοντέλα, αλλά με όσα έχω δουλέψει και όσα έχω γνωρίσει η αλήθεια είναι διαφορετική. Υπάρχουν πάρα πολλά είδη μοντέλων, πολλές κοπέλες και νέοι που θέλουν να γίνουν μοντέλα, συχνά επειδή η μητέρα τους είπε ότι είναι όμορφοι. Εδώ λοιπόν, στην επιλογή μοντέλων έρχεται και μια κρίσιμη επιλογή ως φωτογράφος: αν και πόσο ακριβά θα πουλήσεις την ψυχή σου. Η επιλογή μοντέλων, το casting δηλαδή, έχει να κάνει λιγότερο με τις απαιτήσεις του πελάτη και περισσότερο με την δικιά σου αισθητική και αντίληψη περί ομορφιάς και συνειδητοποίηση της επιρροής σου σαν επαγγελματίας που φτιάχνει εικόνες που επηρεάζουνε πολύ κόσμο. Ενώ λοιπόν έχω δουλέψει σε φωτογραφίσεις που δεν έκανα εγώ το casting με μοντέλα σαν αυτά που κυκλοφορούν ευρέως (πολύ αδύνατα, χωρίς στήθος και καμπύλες, ξανθιές με γαλάζια μάτια κλπ), προσωπικά δεν το ευχαριστήθηκα (το αν ήμουν καλός στη δουλειά μου είναι άλλο θέμα, ήμουν γιατί ξέρω πώς να το κάνω) και δεν θα έκανα την ίδια επιλογή μοντέλων, γιατί το γούστο μου σαν άντρας είναι διαφορετικό και γιατί ηθικά πιστεύω πως η απεικόνιση της γυναίκας καλό είναι να γίνεται αλλιώς στη μόδα. Κάθε φορά λοιπόν που κάποιοι με κοιτάνε με υπονοούμενο θεωρώντας πως δουλεύω με σούπερ καυτά μοντέλα που οι ίδιοι θα λιγουρευότανε να δούνε από κοντά, τους καταλαβαίνω, αλλά διαφωνώ. Και αυτός έχει υπάρξει ένας από τους λόγους που γελάνε μαζί μου/δε με πιστεύουν/με θεωρούν gay. Δουλεύοντας στη μόδα ως φωτογράφος, έχει την ευκαιρία να δεις από κοντά τι σημαίνει "κατασκευασμένη ομορφιά", τι επιρροή έχει το editing, πώς και πόσο μπορεί να αλλάξει η εμφάνιση ενός ανθρώπου. Έχω καταλάβει εδώ και καιρό πως οι εικόνες που βλέπω και προκαλούν ρίγη σε πολλούς είναι καλά κατασκευασμένες για ένα σκοπό, αλλά πλέον δεν με αγγίζουν γιατί το μάτι μου πάει στη δουλειά που έχει πέσει και όχι στο μήνυμα. 

Ίσως υπάρχουν κι άλλα στερεότυπα αλλά δε χωράνε σ'αυτό το ποστ, είναι ήδη μεγάλο. Ένα τελευταίο που έχω να πω μόνο είναι πως ένας επαγγελματίας φωτογράφος είναι πάνω απ'όλα επαγγελματίας. Οι επιλογές που κάνει στην καθημερινή του ζωή είναι μεγάλο θέμα και δεν εξαρτώνται πάντα από την φωτογραφία, ειδικά αν την κάνει ως δουλειά που δεν αγαπά και τόσο πια. Τα στερεότυπα δε βοηθάνε, καμιά φορά οι ιδιαίτερες ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις αναμενόμενες.

BABEL

To BABEL είναι ένα θεατρικό δρώμενο που οργανώθηκε από το Battersea Arts Centre στο Caledonian Park του Λονδίνου, ένα πολύ όμορφο πάρκο γνωστό για το ρολόι του, το οποίο και ενσωματώνεται στο δρώμενο. Η σχέση μου με το BABEL είναι περίεργη και ξεκινάει εδώ και καιρό, όταν μια φίλη φωτογράφος από την Ελλάδα μου το πρότεινε πριν αρχίσει να διαφημίζεται, καθώς ήξερε από γνωστούς της πόσο ενδιαφέρον και μεγάλο project θα ήταν. Στη συνέχεια, έμαθα ότι η ομάδα παραγωγής έψαχνε βοήθεια: ζητούσανε από όσους ασχολούνται με το πλέξιμο να στείλουν ένα κομμάτι 30Χ30εκ. με νήμα, σχέδιο, τεχνική και θέμα απολύτως δικιάς τους επιλογής, με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο για το έργο. Δεν έχασα καιρό, έστειλα και την δικιά μου δημιουργία, ένα πολύχρωμο granny square και λίγο καιρό μετά, επικοινωνήσανε μαζί μου για να μου πούνε ότι είχα στην διάθεση μου ένα εισιτήριο! 

Ενθουσιασμένος λοιπόν ετοιμάστηκα να πάω στο BABEL. Η ομάδα παραγωγής χρησιμοποίησε όλο το πάρκο προκειμένου να δημιουργήσει μια μοναδική εμπειρία για τους θεατές. Έτσι, η πρόσβαση στο πάρκο γινότανε από μια είσοδο μόνο και υπήρχε συγκεκριμένη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην κεντρική "σκηνή". Πριν μπούμε στον χώρο μας μοιράσανε μια κάρτα με οδηγίες για το πώς να βιώσουμε την όλη εμπειρία: "Slow down, Listen, Look hard, See more". Στην διαδρομή για την κεντρική "σκηνή" λοιπόν υπήρχανε διάσπαρτοι διάφοροι performers σε ένα δικό τους κόσμο: μια γυναίκα έπλεκε σε μια πολυθρόνα, άλλη σιδέρωνε, κάποιος περίμενε το ραντεβού του σε ένα τραπέζι, άλλος έπινε μπύρες μπροστά σε μια τηλεόραση, μια έκανε γιόγκα, κάποιος έπαιζε ακορντεόν κλπ. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη και υπήρχαν λευκοντυμμένοι εθελοντές που σε καλωσορίζανε αλλά και άλλοι με καθημερινά ρούχα οι οποίοι μας μιλούσανε σε άλλες γλώσσες με έναν γλυκό τόνο καλωσορίσματος.

Όταν τελικά φτάσαμε στην "σκηνή", είδαμε ότι δεν υπήρχε μια κλασική σκηνή αλλά ένα σύνολο κατασκευών γύρω από το κεντρικό ρολόι του πάρκου τις οποίες και "έπρεπε" να εξερευνήσουμε, καθώς ήταν κομμάτι του έργου. Οι κατασκευές αυτές αντιπροσωπεύανε κάποιες ανθρώπινες δραστηριότητες της πρώτης κοινωνίας που σχηματίσανε οι άνθρωποι στην Βαβέλ: μία σκηνή για την μουσική, μία για το φαγητό και το ποτό, μία για την απαγγελία και το θέατρο, μία για τον χορό και μία για το πλέξιμο. Αυτή η τελευταία ήταν και το πρώτο μέρος που πήγα, εκεί υπήρχαν εθελοντές που πλέκανε και μαθαίνανε στο κοινό να πλέκει, εκεί γνώρισα την κοπέλα με την οποία συνεννοήθηκα για το εισιτήριο μου και κάθισα να πλέξω κι εγώ για λίγη ώρα (και είδα αρκετούς να με κοιτάνε περίεργα καθότι ο μόνος άντρας εκεί και να με φωτογραφίζουν, θα εμφανιστώ κάπου αυτές τις μέρες, να δεις, λολ). Το σύνολο αυτών των κατασκευών δημιούργησε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, η μουσική ακουγότανε σε ολο το πάρκο και έβαζε τους πάντες σε μια καλή διάθεση, ο κόσμος απολάμβανε την εμπειρία και η ώρα περνούσε.

Ξαφνικά, άλλαξε ο φωτισμός, η μουσική σταμάτησε και το δρώμενο ξεκίνησε. Με κεντρικό σημείο τον πύργο του ρολογιού και την εξέδρα μπροστά του, μια διαφορετική ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ξεκίνησε, ενώ η δράση μεταφερότανε συνέχεια στις τέσσερις γωνιές του πάρκου. Το κοινό, ανάμεσα στις εξέδρες ήταν άλλες φορές πιο κοντά στην δράση, άλλες πιο μακριά αλλά πάντα σε επαφή με την εξέλιξη, ενώ υπήρχαν και στιγμές που ηθοποιοί ήταν ανάμεσα στο πλήθος και ξαφνιάζανε τον κόσμο με την αποκάλυψη τους. Ακόμα και οι άντρες της ασφάλειας του πάρκου, που ήταν πάντα ανάμεσα μας, αποδείχτηκαν ηθοποιοί οι οποίοι συμμετείχαν με ρόλους σε όλη την επιφάνεια του πάρκου. Οι προβολές στον πύργο του ρολογιού ήταν εντυπωσιακές χωρίς να κλέβουν την παράσταση, η δράση μεταφερότανε συνέχεια από την μια εξέδρα στην άλλη και το φινάλε ήταν πολύ γλυκό και ως ιδέα και ως εκτέλεση με κάποιες χειροποίητες κατασκευές, χορό και ένα μήνυμα προς όλους σχετικά με την ομορφιά της ζωής.

Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, ήταν πολύ ενδιαφέρον να είμαι μέσα στην δράση, ανάμεσα στους ηθοποιούς και τα "σκηνικά". Μια πολύ ωραία ιδέα, ένα τεράστιο εγχείρημα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους το πραγματοποιήσανε.

Ένας χρόνος και κάτι

Ένας χρόνος και κάτι μέρες από τότε που ήρθα στο Λονδίνο. Τυπικά δηλαδή, γιατί ο χρόνος είναι πολύ σχετικός τελικά. Το διάστημα από την 11η Μαρτίου πέρυσι το βίωσα ως πολύ μεγαλύτερο από έναν χρόνο, μέρες, ώρες και βδομάδες άλλες φορές φαινότανε να πετάνε κι άλλες να σέρνονται βασανιστικά αργά.

Τώρα λοιπόν, έναν χρόνο μετά, τι άλλαξε; Λοιπόν, για αρχή, άλλαξα σπίτι, δεν μένω πια στο ίδιο σπίτι που έμεινα όταν ήρθα στο Λονδίνο. Δεν μιλάω με κανέναν από τους ανθρώπους που μίλησα και είδα την πρώτη μου μέρα πέρυσι εδώ, δεν έχουμε πλέον σχέσεις και δεν μου λείπουν. Ήρθα έχοντας μια γενική ιδέα για το τι θέλω να κάνω και να γίνω εδώ και τώρα πλέον ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα μου πάρει και τι μου λείπει σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Μέσα σε έναν χρόνο νιώθω σαν να έμαθα πολλά περισσότερα απ'όσα αν σπούδαζα οτιδήποτε σχετικό. Πλέον έχω μια ιστοσελίδα με την φωτογραφική μου δουλειά, περνάω ώρα κάνοντας ένα απαραίτητο networking και μαθαίνοντας συνέχεια νέα πράγματα (ένα σημαντικό για μένα ρητό λέει πως την μέρα που θα πεις πως τα ξέρεις όλα για κάτι με το οποίο παθιάζεσαι είναι η μέρα που σταματάς να το αγαπάς). 

Έγινα καλύτερος άνθρωπος; Δεν ξέρω, περάσανε περίοδοι που τα πηγαίναμε πολύ καλά με τον εαυτό μου, περίφημα σχεδόν, αλλά περάσανε και περνάνε περίοδοι που τσακωνόμαστε άσχημα και δεν μιλιόμαστε. Αυτό είναι και μια από τις συνέπειες του crochet . Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, το crochet καταφέρνει και με βάζει σε μια διαδικασία αυτοκριτικής με τον πιο γλυκό, ήρεμο και απόλυτο τρόπο, το βελονάκι μου μιλάει και μου λέει αυτά που φοβάμαι να ακούσω με έναν τρόπο που δεν μπορώ να μην πω πως έχει δίκιο. Είναι αποδοτική διαδικασία κι ας μην είναι τυπικά απολαυστική. Κάποια στιγμή είπα πως είμαι γεννημένος για κριτικός Τέχνης, ξέρω τι πάει στραβά με κάποιο έργο αλλά δεν ξέρω να το προλάβω. Υπερβολή φυσικά, δεν είμαι τόσο καλός, αλλά ισχύει για τον χαρακτήρα μου αυτό τουλάχιστον. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να βλέπω με βεβαιότητα τι έκανα λάθος αφού το έκανα και θα φροντίσω να μην γεμίζω το ποτήρι για να μην παρακαλάω την τελική σταγόνα να πέσει και να ξεχειλίσει. Και δεν είναι θέμα αναβλητικότητας αυτό το "κάποια στιγμή", είναι θέμα ενός απαραίτητου χρόνου που χρειάζομαι. Σύντομα πάντως, πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο κι αυτό. Κι όσο για τα όσα θα έχω χάσει μέχρι τότε, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι καυγάδες έχουμε να ρίξουμε με τον εαυτό μου γι'αυτό. Καλώς ή κακώς, το μαστίγωμα που μου ρίχνω είναι χειρότερο απ'αυτό που μπορεί να μου ρίξει οποιοσδήποτε.

Νοσταλγία; Φυσικά. Μου πέρασε από το μυαλό καναδυό φορές να τα μαζέψω και να γυρίσω στην Ελλάδα για λόγους περίεργους. Εδώ στο Λονδίνο νιώθω πως μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου "άντρα", μέχρι τώρα αισθανόμουν σαν μεγάλο παιδί ή σαν "νέος", απροσδιόριστης ωριμότητας. Εδώ είδα πόσο ανώριμος είμαι και πόσο ωρίμασα, εδώ αισθάνθηκα άντρας (όχι με την μάτσο έννοια, προς Θεού), από το καλοκαίρι και μετά για την ακρίβεια. Αλλά εδώ επίσης είδα και πόσο μου λείπουν πολλά πράγματα, ακόμα κι αν δεν είναι τα αναμενόμενα για κάποιους. Δεν μου λείπει ο ελληνικός ήλιος, ο φραπές, το σουβλάκι ή η θάλασσα. Μου λείπει η βιβλιοθήκη μου με τα βιβλία και τα λευκώματά μου, μου λείπουν 2-3 καφέ, οι μεταμεσονύχτιες μπουγάτσες και σούπες. Μου λείπουν αυτά που με επηρεάσανε και με αλλάξανε και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μου λείπουν οι γονείς μου, μου λείπει η οικογένεια μου όμως, η αληθινή μου οικογένεια, αυτή που εγώ επέλεξα. Μου λείπει η Saigon που δεν έχω ιδέα πότε θα την δω από κοντά να την αγκαλιάσω και της πω πόσο τυχερός είμαι που μπήκε στην ζωή μου, τόσο τυχερός που ακόμα κι από 1500 μίλια μακριά είναι τόσο σημαντική για μένα, η καλύτερη φίλη του κόσμου. Μου λείπει το Αστεράκι που έμαθε να μιλάει και δεν μπορώ να τον πάρω αγκαλιά, να του διαβάσω (κι ας είμαι τραυλός), να τον βάλω στους ώμους μου και να τον πάω βόλτα να τον ακούω να μιλάει, να μετράει, να τραγουδάει κι ας με παίρνουν τα δάκρυα κάθε που τον σκέφτομαι.

Συμβουλές για όσους θέλουν να έρθουν στο εξωτερικό; Δεν έχω, συγγνώμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εγώ είμαι εδώ για να κυνηγήσω το όνειρο μου, να γίνω ο καλύτερος φωτογράφος που μπορώ να γίνω, για να δω, να ζήσω, να κάνω και να πετύχω όσα περισσότερα, ιδιαίτερα, περίεργα, σημαντικά πράγματα μπορώ. Ο πρώτος γύρος τελείωσε, πάω για τον δεύτερο τώρα.

Εικόνες τη νύχτα

 Δουλεύω πια 8 χρόνια ως φωτογράφος, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Από βοηθός φωτογράφου σε γάμους και βαφτίσεις, χειριστής εκτυπωτή σε φωτογραφείο, φωτογράφος σε νυχτερινά μαγαζιά (ο ενοχλητικός τύπος που σε ρωτάει τυπικά αν θέλεις φωτογραφία στα μπουζούκια και σε βγάζει έτσι κι αλλιώς εστιάζοντας στις γυναίκες κυρίως; ε, αυτό) μέχρι φωτογράφος παράστασης boudoir στο Donnington, φωτογράφος σε τσίρκο και "παπαράτσι" στο κεντρικό Λονδίνο, πέρασα από πολλά στάδια, αφεντικά, έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες, κουβάλησα δεκάδες κάμερες, τράβηξα αμέτρητα φιλμς, γέμισα κάρτες, άδειασα μπαταρίες, δούλεψα σε αυτό που ονειρευόμουν. 

Το φωτογραφικό κομμάτι ωστόσο είναι ένας μέρος της όλης εμπειρίας. Για μένα ήταν εμπειρία γιατί το απολάμβανα ολόκληρο, από την αρχή μέχρι την στιγμή που έφτανα ξανά στο σπίτι. Κι αυτό που πάντα ήταν πρώτο στις προτιμήσεις μου, αυτό που απολάμβανα περισσότερο και δεν χόρταινα ήταν το να δουλεύω νύχτα. Να έχω ραντεβού με τους υπόλοιπους φωτογράφους, με τους συνεργάτες μου όταν ο ήλιος θα είχε ήδη πέσει, να δουλεύω όσο όλοι γύρω μου απολαμβάνουν την βραδιά τους και να γυρνάω σπίτι την ώρα που άλλοι επιστρέφανε από την διασκέδαση τους, αργά το βράδυ. 

Μ'αρέσει να δουλεύω νύχτα. Και θεωρώ πώς είμαι τυχερός που τώρα, στο Λονδίνο, πολλές δουλειές μου είναι το βράδυ και γυρνάω σπίτι όταν είναι πια αργά. Μ'αρέσει να βλέπω το νυχτερινό Λονδίνο, να επιστρέφω μέσα από τα στενά του Soho με τα πολύχρωμα μαγαζιά, τον κόσμο έξω με τα ποτήρια στο χέρι, να βλέπω την φωτισμένη National Gallery, να παρατηρώ τους ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο τρένο ή λεωφορείο, γυναίκες να περπατάνε με τα τακούνια στο χέρι φορώντας πιο άνετα παπούτσια μετά το τέλος της βραδιάς, παρέες από έφηβους να συζητάνε την βραδιά που τελειώνει και να βιάζονται να μεγαλώσουν. Μ'αρέσει να βλέπω από απόσταση τα φωτισμένα κτίρια στο Southbank, να κάνω αυτή την καταπληκτική βόλτα από την Southbank book market μέχρι τα λιοντάρια της Westminster bridge για να πάρω το λεωφορείο. Μ'αρέσει να κάνω βόλτα το βράδυ στο κέντρο του Λονδίνου, να περπατάω το Whitehall, να περνάω από το Covent Garden, να είμαι στο Kingly Court και να περπατάω ακούγοντας την μουσική που βγαίνει από τα μαγαζιά. Μ'αρέσει που βλέπω τον κόσμο καλοντυμένο στην ουρά στο ανοιχτό Tesco της Trafalgar για βραδινό σνακ, να παίρνω το βραδινό λεωφορείο και να έχω μια ώρα μπροστά μου για να διαβάσω το βιβλίο που πήρα μαζί μου και να κοιτάω από τα παράθυρα το Λονδίνο και τα κόκκινα σύννεφά του. 

Είμαι φωτογράφος, μ'αρέσει να συλλέγω εικόνες, είμαι οπτικός τύπος και κάθε θέα για μένα είναι μια απόλαυση. Δεν χρειάζομαι την μηχανή μου πάντα για να απολαμβάνω τις εικόνες που έχω μπροστά μου, πολλές φορές αυτά που βλέπω με τα μάτια μου και μόνο τυπώνονται καλύτερα και πιο μόνιμα στο μυαλό μου απ'ότι φωτογράφισα. Και τις καλύτερες εικόνες εδώ στο Λονδίνο τις είδα χωρίς να έχω την μηχανή στα χέρια μου, πολλές φορές με μουσική στο τέρμα.

Στο νέο σπίτι

Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράφω σοβαρά, "βαριά" ποστ στο μπλογκ μου. Το κάνω χρόνια τώρα, όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί για κάποιον μυστήριο λόγο μου βγαίνει εύκολα. Το λες και drama queen, θαρρώ, και δεν θα ξέρω πως να σε αντικρούσω. Στην διαδικασία αλλαγής κι αυτό. Έχω και πάντα θα έχω λόγους να γκρινιάξω για την ζωή μου, την καθημερινότητα και το πως πάνε τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Έχω ήδη έναν μήνα στο νέο μου σπίτι. Ένα διώροφο στο Abbey Wood, μια περιοχή ακόμα πιο μακριά απ΄ότι το Woolwich που έμενα πριν αλλά είναι όμορφα και ήσυχα. Όλα τα σπίτια στον δρόμο μου είναι ίδια σχεδόν και μ'αρέσει όταν βγαίνω για βόλτα να βλέπω τις προσπάθειες των κατοίκων να τα κάνουν να ξεχωρίζουν, με διαφορετικές πόρτες, φυτά και γυψινα διακοσμητικά (νάνοι, αλεπούδες, αγγελάκια, σπιτάκια, κλπ) και τώρα αυτές τις μέρες, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το σπίτι είναι όμορφο, με την δυνατότητα αυτή την φορά να έχω τον προσωπικό μου χώρο, με την κουζίνα να είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο και το καθιστικό να έχει έναν άνετο καναπέ. Στο σπίτι επίσης υπάρχουν και τρία τζάκια, ένα στο καθιστικό κι από ένα στο κάθε υπνοδωμάτιο, τα οποία φυσικά είναι σφραγισμένα και δεν χρησιμοποιούνται. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά ήθελα πάντα να μείνω σ'ένα σπίτι με τζάκι, πείτε το παιδικό απωθημένο. Προς το παρόν χρησιμεύει ως χώρο για να έχω τα βιβλία μου κι αυτά που μου έχει δανείσει η Saigon, χώρο για να βάζει την συλλογή απο ποτήρια μπύρας ο συγκάτοικος και κάπου για να βάζουμε την αλληλογραφία μας. 

Μ'αρέσει το σπίτι. Μ'αρέσει γιατί μπορώ και το αισθάνομαι σαν σπιτικό μου, γιατί δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν που μένω εδώ, γιατί έχω το δικό του δωμάτιο, γιατί χρειάστηκε να εξοπλίσω σε έναν βαθμό την κουζίνα και να την αισθανθώ έτσι δικιά μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι όλη μέρα με τους συγκατοίκους μου και γιατί αισθάνομαι άνετα και ήρεμα εδώ. Ο συγκάτοικος, ένας Νεοζηλανδός που αυτοπροσδιορίζεται ως kiwi, είναι ένας ευγενικός, διακριτικός άνθρωπος και ήταν αυτός που με ξενάγησε στο σπίτι όταν ήρθα να το δω. Ήταν ο μόνος που μου είπε να καθίσω και μου προσέφερε ένα τσάι. Έτσι με κέρδισε. Το σπίτι είναι ένα σπίτι, ο άνθρωπος και οι τρόποι του το κάνουν σπιτικό, ωστόσο. Στο σπίτι πλέον μπορώ και άνετα κάνω ό,τι θέλω. Μαγειρεύω, δοκιμάζω νέες συνταγές, πειραματίζομαι ακόμα με τα choclate chip cookies που κάποια στιγμή θα τα πετύχω, πλέκω, διαβάζω (αυτό τον καιρό την αυτοβιογραφία του Frankie Boyle που μου δάνεισε η Saigon), απολαμβάνω το Comedy Central στην τηλεόραση με συνδυασμό Friends, Two and a half men, Scrubs και South Park (και γελάω πάρα πολύ με όλα τους), ακούω μουσική. Και συνειδητοποιώ πώς έχω μπροστά μου πολλές ευκαιρίες να κάνω πολλά απ'όσα θέλω, μπορώ ακόμα να κυνηγήσω τα όνειρα μου, τα εμπόδια που έβαζα στον εαυτό μου είναι πια πίσω μου και πώς εννιά μήνες μετά τον ερχομό μου στο Λονδίνο χρειάστηκε να ξανακάνω μεν μερικά πράγματα από την αρχή, αλλά είμαι εδώ, έτοιμος για τα επόμενα επεισόδια, με την μηχανή μου στα χέρια μου, την South Bank μιάμιση ώρα από εδώ για επισκέψεις φόρτισης και το Skype εκεί, σταθερό και αχόρταγο.

Χριστούγεννα στο νέο σπίτι λοιπόν, παρέα με τον kiwi συγκάτοικο και με απόθεμα μπύρας, ψητών, σνακς και ταινίες. Καθόλου άσχημα. Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε αυτές τις μέρες, όπως εσείς ορίζετε το "καλά".

Επεισόδιο

Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, σεζόν 29, όσο κι η ηλικία μου, γραμμένο σ'έναν καναπέ που αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου κι από το σπίτι που μεγάλωσα. Γιατί σπίτι δεν είναι οι τοίχοι που σε βλέπανε να μεγαλώνεις αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που υποδέχονται εσένα, αυτό που είσαι κι όχι αυτό που ήσουν ή θα έπρεπε να γίνεις με το καλό και που εσύ τους βλέπεις σαν ανθρώπους σου, που τους νοιάζεσαι, τους ξέρεις, τους βλέπεις γι'αυτό που είναι και δεν μπλέκεις τις ταμπέλες. Έτσι, ένας καναπές μπορεί να είναι σπίτι σου επειδή ο άνθρωπος που σε καλεί σ'αυτόν και συζητάς μαζί του πάνω από ζεστές κούπες ή πιάτα γεμάτα σούπα, σε κάνει να τον νιώθεις σαν ένα σπίτι ολάκερο. Όλοι μεγαλώνουμε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι και δικό μας σπίτι τελικά. Δεν απαξιώνω την οικογένεια, ίσα ίσα, αποθεώνω τον όρο θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην ισχύει απόλυτα το κλισέ πως την οικογένειά σου δεν την διαλέγεις. Κι αν επιμείνει κανείς πως την βιολογική μας οικογένεια δεν την επιλέγουμε, τότε την Οικογένεια μας την διαλέγουμε και μπορεί να φαίνεται τόσο παράδοξη επιλογή όσο η επιλογή ενός καναπέ αντί για σπίτι. 

Επεισόδιο σημαντικό και κρίσιμο, το πρώτο της νέας σεζόν. Η τελευταία τελείωσε με πάταγο, φασαρία, κουρνιαχτό, κρύο και απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να περιμένω ένα καλοκαίρι ολόκληρο για το πρώτο επεισόδιο της επόμενης σεζόν: το τελευταίο έλαβε χώρα έξω από ένα σπίτι στην Σιάτιστα και το επόμενο, το πρώτο ξεκίνησε στο ίδιο μέρος, μερικές στιγμές μετά. Δεν είναι εκπληκτικό πως έρχεται μια στιγμή που τα συνειδητοποιείς όλα, ξεκαθαρίζουν τα πάντα γύρω σου και ξαφνικά έχεις απόλυτη επίγνωση της κατάστασης αλλά και των αποφάσεων που έχεις να πάρεις ή να πραγματοποιήσεις;

Η νέα σεζόν ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα να έχει φάει τα μούτρα του (θυμίζοντας μια ευχή που του έδωσε η κολλητή του κάποτε), λίγο επειδή φταίει αυτός και λίγο επειδή τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και μαζί τους κι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις. Ο ήρωας/αντί-ήρωας είδε την ζωή του να έρχεται πάνω κάτω και τώρα πλέον πρέπει πάλι να την βάλει σε μια τάξη και να ορθοποδήσει. Κι όσο λυρικό και ποιητικό κι αν ακουστεί κάτι τέτοιο σε κάποιον, πιστέψτε με, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ή αστείο ή απολαυστικό να βλέπεις τα σχέδια σου να αλλάζουν τελείως, τις σχέσεις σου με ανθρώπους να μεταμορφώνονται τόσο που να απορείς αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν αληθινή, να μένεις χωρίς σπίτι, με τις δουλειές που πέρασες μήνες να αποκτήσεις να ταλαντεύονται και να κινδυνεύεις να τις χάσεις, να αναγκάζεσαι να εξαρτηθείς από ανθρώπους που δεν θέλεις και να τρέχεις και να μην φτάνεις για να κάνεις δουλειές που δεν περίμενες, τουλάχιστον όχι να τις κάνεις τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. 

Ψάχνω σπίτι λοιπόν, στο Λονδίνο. Από το προηγούμενο αναγκάζομαι να φύγω, χωρίς χρονικό περιθώριο για ψάξιμο και χωρίς συζητήσεις. Ψάχνω ένα δωμάτιο σ'ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, το συντομότερο δυνατό, με ένα λογικό προς χαμηλό ενοίκιο. Από περιοχές δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα προτιμούσα να είμαι σχετικά κοντά στην πόλη όπου είναι και οι περισσότερες δουλειές μου. Αν έχετε κάποια πληροφορία, πείτε μου μια κουβέντα,ε;

Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, γραμμένο σ'έναν καναπέ, αφού έχουμε δει το Midnight in Paris με την Saigon, όλο σχόλια και γέλια για το περιεχόμενο και τις αναφορές του, πράγματα αγαπημένα κι απ'τους δυό μας. Επεισόδιο γραμμένο δίπλα στην Οικογένεια μου και το σπίτι μου. Και δεν είναι το πρώτο που είναι γραμμένο έτσι και δεν θα είναι και το τελευταίο. Έτσι, αν και η σεζόν που ξεκίνησε μόλις, ξεκίνησε με πάταγο, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά τελικά και όλα θα είναι καλύτερα κι από πριν. Και πως σε λίγο καιρό, πάλι θα τα συζητάμε πάνω από κούπες τσάι, σούπες και scones with cream and jam ή CCC.

Μέρα πρώτη: άφιξη, ετοιμασίες και η Lola

Αν μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ότι κάποια στιγμή θα ήμουν Σιάτιστα και θα δούλευα με ένα διεθνές crew για τα γυρίσματα ενός fantasy thriller με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη, την Έφη Παπαθεοδώρου, τον B.D. Foxmoor και την Sadazhinia, όχι απλά δεν θα σε πίστευα, αλλά μπορεί και να σε έβριζα.

Σήμερα απλά απολαμβάνω την παράνοια και το απροσδόκητο της ζωής μου τους τελευταίους μήνες. Αγουροξυπνημένος, άυπνος, κουρασμένος, με χίλια δυο πράγματα να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα και με την ικανοποίηση πως ζω κάτι διαφορετικό, για ένα project που μου αρέσει όσο λίγα και πιστεύω σ’αυτό. Όσα στραβά κι ας συμβαίνουν (και φυσικά και συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά) τελικά, το σημαντικό είναι πως κάθε φορά που στραβώνω με κάτι, αμέσως ακολουθεί η σκέψη πως ξέρω για ποιό λόγο το κάνω όλο αυτό. Κι όσο ο λόγος είναι μεγαλύτερος απο την «ταλαιπωρία», είμαι σε καλό δρόμο νομίζω.

Η μέρα ξεκίνησε... αργά χτες βράδυ, μετά ακολούθησε ένα τρίωρο οδήγησης (καιρό είχα να οδηγήσω τόσο και μου είχε λείψει),  κατάφερα να χαθώ δύο φορές (την μία μέσα στην Κοζάνη και την άλλη στην Σιάτιστα), περίμενα να ξεμπλέξουμε με τα δωμάτια, πήγα για φαγητό (ο χώρος που κανονίσαμε για γεύματα είναι ο το συσσίτιο της τοπικής ενορίας!), δουλειές, δουλειές, δουλειές, μετά ακολούθησε μια μυστήρια κατάσταση που γύρω γύρω είχε πανικό και στην μέση κάτι άλλο, επίσκεψη στο σκηνικό, φαγητό, παραλαβή συνεργάτη (και συγκατοίκου για 25 μέρες) απο Κοζάνη και μετά ξενοδοχείο για ανακεφαλαίωση, meetings, σχεδιασμούς, ξεκούραση και ποστ. Τώρα κανονικά θα έλεγα πως έτσι πιστεύω πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου, αλλά δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ξέρω, δεν σχεδιάζω, ας έρθουν με το καλό και θα βρω έναν τρόπο να τις απολαύσω και να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.

Μουσική της ημέρας το Lola Rennt OST που μου έδωσε η Saigon, με την οποία είδα και την πανέμορφη ταινία τις προάλλες. Και η οποία Saigon είναι εκπληκτική στο να ανέχεται την γκρίνια μου.

Ένας χειμώνας και μια σταλιά Monet

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να λέω πως η ζωή μου είναι περίεργη. Μάλλον κάποιο κατάλοιπο του προηγούμενου εαυτού μου θα είναι. Θα ήταν αξιοσημείωτο οτι η ζωή μου είναι περίεργη μόνο αν περίμενα η ζωή μου να είναι προβλέψιμη και βαρετή. Οι προσδοκίες που είχα μέχρι τώρα απο μένα και την ζωή μου είναι που με κάνουν να σχολιάζω πως είναι και πως πάει. Και να μιλάω και να γράφω προφανώς γι’αυτή.

Επτά μήνες πριν έφυγα για το Λονδίνο με όνειρα, σχέδια, απαιτήσεις, προσδοκίες, σμασμωδικές αποφάσεις για το μέλλον μου βασισμένος σε επιπόλαιες σκέψεις και  με ένα λάθος σκεπτικό για την προσωπική μου ζωή. Τρεις μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο, ελάχιστα απο τα σχέδια μου είχαν πετύχει. Επτά μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο πια, είμαι πολύ καλύτερα απ’οτι ποτέ περίμενα, πιο ευτυχισμένος απο ποτέ, με πιο καθαρό μυαλό, με ενδιαφέρουσες δουλειές και πολλά project να τρέχουν. Και τώρα είμαι πάλι στην Ελλάδα, ως επαγγελματίας αυτή την φορά για κάποιο διάστημα, παραγωγός κι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για την κινηματογραφική ταινία «ΟΧειμώνας», του Λαρισαίου σκηνοθέτη και φίλου Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, ένα project που εδώ και χρόνια το βλέπω να εξελίσσεται και τώρα έχω την τύχη και την ευκαιρία να μπορώ να δουλέψω σ’αυτό και να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα γυρίσματα ξεκινάνε σε λίγες μέρες στην Σιάτιστα και κατά την διάρκεια τους θα έχω την ευκαιρία να μάθω τόσα καινούργια πράγματα που θα είναι σαν να κάνω επιπλέον σπουδές, αυτή την φορά στο πεδίο δράσης κι όχι θεωρητικά. Θα έχω την ευκαιρία να δω και να συμμετέχω στην λειτουργία ενός κινηματογραφικού συνεργείου και μιας κινηματογραφικής παραγωγής γενικά, ενώ θα έχω και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους των οποίων την δουλειά σέβομαι ιδιαίτερα. Η αλληλεπίδραση με καλλιτέχνες, η ευκαιρία να βιώνω έργα Τέχνης σε αποκλειστικότητα και πριν το κοινό και η δυνατότητα να βλέπω καλλιτέχνες να δουλεύουν κατά την δημιουργική διαδικασία είναι μερικοί απο τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ να είμαι ένας επαγγελματίας στον χώρο της Τέχνης. Δεν ορίζω τον εαυτό μου σαν Φωτογράφο απλώς, δεν θέλω να είμαι ένας καλλιτέχνης ή επαγγελματίας μιάς μορφής Τέχνης μόνο, θέλω και είμαι τυχερός που μπορώ να ασχολούμαι με την Τέχνη γενικά, με την Ιστορία της, τον Κινηματογράφο τώρα, την Θεωρία και οτιδήποτε έχει σχέση με την Τέχνη και τους ανθρώπους της. 

Την ζωή μου την ευχαριστώ και την απολαμβάνω. Κι ευχαριστώ κι αυτή την δύναμη που μου θυμίζει με τον τρόπο της τον εαυτό μου, μου θυμίζει τα όνειρα και τις ικανότητες μου. Αυτή την φορά αυτή η δύναμη είχε την καλύτερη δυνατή μορφή, ως Saigon, στο Λονδίνο, όπου υπήρξε ιδανική «μαθήτρια» ή, καλύτερα, ακροάτρια, της πολυλογίας μου για πίνακες, καλλιτέχνες, trivia και καλλιτεχνικά ρεύματα, κυρίως του αγαπημένου μας Ιμπρεσσιονισμού. Να ξέρει άραγε πόσο την ευχαριστώ;

Vivian Maier στο German Gymnasium

H Vivian Maier είναι η κυρία στην φωτογραφία. Γεννήθηκε το 1926, εργάστηκε ως νταντά, πέθανε το 2009, άγνωστη, ασήμαντη και τώρα αποτελεί την μεγαλύτερη φωτογραφική ανακάλυψη των τελευταίων χρόνων! Όταν την διώξανε απο ένα απο τα σπίτια στα οποία έμενε επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, άφησε πίσω της μερικές χιλιάδες ρολά φιλμ, άλλα εμφανισμένα κι άλλα όχι, τα οποία όταν τα εμφάνισε ο επόμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού είδε κάποιες αρκετά καλές φωτογραφίες. Συμβουλεύτηκε κάποιους ειδικούς και, για να συντομεύω, πλέον έχουμε μπροστά μας την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια, μια εξαιρετικά ταλαντούχα και παραγωγική φωτογράφο δρόμου, με ένα έργο που όσο το ανακαλύπτουμε τόσο μας εντυπωσιάζει! Το λυπηρό ωστόσο είναι πως όταν ανακαλύφθηκε το έργο της, την ψάξανε αλλά δεν την προλάβανε ζωντανή. Έτσι, "έφυγε" χωρίς να ξέρει πως η δουλειά της ανακαλύφθηκε και αναγνωρίζεται.

Μια απο τις πρώτες τις εκθέσεις είχα την χαρά και την τύχη να επισκεφτώ πριν απο λίγες μέρες στο Λονδίνο, στα πλαίσια του London Street Photography Festival, στην καταπληκτική αίθουσα του German Gymnasium στο King's Cross. Η έκθεση, υπέροχα στημένη σε μια φανταστική αίθουσα  σε μια ακόμα καλύτερη περιοχή, είχε δείγμα της, ασπρόμαυρης κυρίως, δουλειάς της που καλύπτει τις δεκαετίας του '50 μέχρι και του '80 αλλά βλέπουμε και έγχρωμες φωτογραφίες της κι ένα βιντεάκι τραβηγμένο σε μηχανή 8mm. Πολλοί θα πούν οτι η δουλειά της θυμίζει άλλους μεγάλους φωτογράφους δρόμου του 20ου αιώνα και δε θα έχουν άδικο, δεν είναι φυσικά κακό το να έχει επηρεαστεί κανείς, αλλά σίγουρα βλέπουμε και αυθεντική, δικιά της δουλειά, με μια ιδιαίτερη ματιά στους ανθρώπους της πόληςκαι της σκηνές της αστικής ζωής στην Αμερική, σε μια εποχή που όσο απομακρύνεται, τόσο πιο ρομαντική φαίνεται. Η έκθεση, η μόνη με εισιτήριο απο όλες στο LSPF, είχε αρκετό κόσμο όταν πήγα και συνοδευότανε απο έναν μικρό οδηγό του φεστιβάλ με εξώφυλλο ένα αυτοπορτρέτο της (απο τα αρκετά) και τέλειες καρτ ποστάλ με φωτογραφίες της με άψογο ασπρόμαυρο τύπωμα. Η έκθεση τελείωσε πριν λίγες μέρες, αλλά μπορείτε να δείτε την επόμενη της αν είστε Λονδίνο, στο Brixton.

Μέρος της έκθεσης ήταν και μια μικρή γυάλινη προθήκη, φόρο τιμής στον άνθρωπο Vivian. Στις φωτογραφίες της αλλα και απο αφηγήσεις ανθρώπων που την ξέρανε, μαθαίνουμε πως πάντα κυκλοφορούσε με μια κάμερα όταν έβγαινε έξω και φορούσε καπέλα σαν αυτό στην φωτογραφία, οπότε σ'αυτή την προθήκη βλέπουμε μερικά καπέλα της και μερικά ρολά φιλμ σαν αυτά που χρησιμοποιούσε, αυτά που είχε τα λεφτά να αγοράσει αλλά όχι να εκτυπώσει. Κάποιοι λένε οτι δεν έδειχνε την δουλειά της σε κανέναν, κανείς σχεδόν δεν ήξερε πόσο καλή ή κακή ήτανε. Και όλο αυτό τον καιρό έκρυβε έναν θησαυρό στα φιλμ της. Φεύγοντας απο την έκθεση δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που η δουλειά της ανακαλύφθηκε και πλέον παίρνει σιγά σιγά την αναγνώριση που της αξίζει ή να λυοηθώ που σαν καλλιτέχνης δεν είδε την εντύπωση που προκαλεί η δουλειά της, δεν έλαβε το χειροκρότημα που της πρέπει, δεν ένιωσε την δικαίωση όλων αυτών των χρόνων. Η δεύτερη σκέψη μου μετά ήταν μια απορία, πόσα άλλα ταλέντα κρύβονται ακόμα και κρύβουν την καταπληκτική τους καλλιτεχνική δουλειά σε όλο τον κόσμο, πόσα ταλέντα δεν μπορούν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν ή τι έχουν κάνει ως τώρα και πόσο πιο "φτωχοί" είμαστε όλοι μας που δεν βλέπουμε αυτή την κρυμμένη, χαμένη ομορφιά που υπάρχει.

"Don't fuck with us, we're fabulous"

Ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ποστ σ'αυτο το blog, ειναι αυτό, για τις "Κούκλες", για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατι το απόλαυσα αλλα και γιατι πήρα "συγχαρητήρια" γι'αυτο απο ανθρώπους που εκτιμώ και μετράει η γνώμη τους. ΟΚ, κι επειδή μ'αρέσει να γράφω για κάτι τέτοια ψιλοπροκλητικά θέματα, για ρατσισμούς και τέτοια. Μ'έχουν πάρει και για gay τρεις με τεσσερις φορες στο παρελθόν και μ'αρέσει να παίζω μ'αυτη την ιστορία ρε παιδί μου. Γι'αυτούς τους λόγους λοιπόν αλλα και ως φωτογράφος, δεν θα μπορούσα να μην πάω στο London Pride που εγινε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Δεν είχα ξαναπάει ποτε στην ζωη μου και το θέαμα αλλα και ολη η φιλοσοφια της ημέρας απλα με εντυπωσίασαν!

Σημαντικο μέρος του London Pride ειναι η παρέλαση φυσικά, η οποία έγινε στο κέντρο του Λονδίνου, στην Trafalgar Square και το Whitehall, όπου ήμουν κι εγώ με την μηχανή μου. Πέρα απο τα εντυπωσιακά κοστούμια και τα φτερά, το κομμάτι της παρέλασης που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το διαφορετικό: πέρα απο νέους και νέες με εντυπωσιακά κορμιά, στην παρέλαση υπήρχαν γκρουπ που ζητούσανε την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων στην Πολωνία, γκρουπάκια που προκαλούσανε τις νόρμες που θέλουνε μάτσο κάποιες ομάδες ανθρώπων όπως οι καθηγητές πολεμικών τεχνών ή εθνοτικές ομάδες όπως οι Σκωτσέζοι, tsansexual που κυκλοφορούσανε άνετα με εκτεθειμένες τις ουλές απο τις επεμβάσεις αλλαγης φύλου (είμαι σιγουρος πως κάποιοι θα υποθέσουν οτι τις επεδείκνυαν τις ουλές τους αλλα όχι, είναι κομμάτι του κορμιού τους όπως κάθε άλλο), οροθετικοί και φίλοι οροθετικών, φίλοι ομοφυλόφιλων που διαμαρτυρότανε για την ομοφοβία, καθηγητές και δάσκαλοι που υποστηρίζανε το δικαίωμα σε μια εκπαίδευση ανοικτή σε όλες τις σεξουαλικές ταυτότητες σε όλες τις βαθμίδες της, ομοφυλόφιλοι με κινητικά προβλήματα οι οποίοι θέλανε κι αυτοί να δείξουν οτι ειναι περήφανοι γι'αυτό που είναι, γονεις με τα παιδιά τους που θέλανε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν εχοντας την επιλογή να διαλέξουν την σεξουαλική τους προτίμηση ή να μην φοβούνται να δείξουν αυτή που έχουν, ηλικιωμένοι με παράσημα που θέλανε να δείξουν πως οι προτιμήσεις τους ερωτικά δεν τους εμπόδισαν να κάνουν πράγματα άξια να τους χαρίσουν παράσημα και άλλοι πολλοί.

Τελικά, ένα απο τα μηνύματα της ημέρας ήταν πως η κανονικότητα, ειδικά όπως στον έρωτα (σαρκικό και μη), είναι ένας μύθος που αποκλείει τον κόσμο απο την δυνατότητα να δούνε την πολυχρωμία ανθρώπων και ψυχών εκεί έξω. Κι αν η σεξουαλικότητα είναι ένα μόνο θέμα που διαφοροποιεί ανθρώπους, σκεφτείται τι όμορφο, πολύχρωμο μωσαικό ανθρώπων υπάρχει εκεί έξω μόλις συνειδητοποιήσουμε οτι το απόλυτο κοινό που έχουμε είναι η ιδιαιτερότητα μας.